Persoonlijke ervaringen Ervaringsverhaal van Sven Na een fikse burn out heb ik Heleen ontmoet. Ik kwam bij haar in de praktijk omdat ik er niet mee om kon gaan dat ik plotseling mijn werk was kwijtgeraakt. Na twee gesprekken kwam Heleen met het sterke vermoeden dat ik wel eens autistisch kon zijn. En dat dát de reden van de burn out kon zijn (langdurig overvraagd). Toen was ik 55 jaar en kon mij er niets bij voorstellen. Heleen en ik hebben een aantal gesprekken gehad en ook heeft Heleen voorgesteld om met mijn partner en mijn kinderen, een gesprek aan te gaan. Om een lang verhaal kort te maken: Het was voor Heleen vrij snel duidelijk dat haar vermoeden, dat ik autistisch was, juist was. Ook voor mijn gezinsleden werden er toen veel dingen duidelijk. De huisarts heeft mij doorgestuurd naar een diagnostisch centrum en daar kwam inderdaad uit: hoog functionerend autistisch (PDDNos). Heleen heeft mij de jaren daarna geholpen om hiermee om te gaan. Tevens heeft zij mij geholpen om het verlies van mijn baan te verwerken. Ook voor mijn gezin heeft zij een belangrijke rol gespeeld. Haar hulp was niet alleen op psychisch sociaal gebied, maar ook op praktisch gebied. Nog steeds maak ik gebruik van de handvatten die zij mij heeft aangereikt. Ervaringsverhaal van Sjoerd In 2005 leerde ik Heleen kennen. Ik was toen 16. Zij begeleidde mij toen in verliesverwerking, nadat mijn vader was overleden. Dat was erg fijn in de moeilijke periode waar ik toen in zat; thuis tussen mijn moeder en mij ging het niet altijd even goed, omdat we verschillend omgingen met het wegvallen van mijn vader, ik heb geen broers of zussen en het was lastig om de aansluiting te houden op school. Ik voelde me toen erg eenzaam en was altijd opgelucht als Heleen kwam, want dat was mijn moment van de week dat ik voelde dat er iemand was die me wél begreep. Heleen vroeg me vaak wat ik nodig had, ook al wist ik dat zelf vaak ook niet, maar dan kwamen we er samen meestal wel uit wat dat was, waarna ik me een stuk beter voelde. Mijn moeder had in die tijd ook wel eens gesprekken met Heleen, waardoor we van elkaar thuis wat beter begrepen wat de ander nodig had, en mekaar daarin meer konden laten. Toen ging het op een gegeven moment niet meer op school; ik was te depressief om mezelf er heen te krijgen, ondanks alle pogingen van mijn moeder om me uit bed te trekken. Mijn depressie viel ongelukkigerwijs samen met de bovenbouw van de middelbare school. Ik zat op het gymnasium en qua niveau kon ik dat wel hebben, maar de mate van zelfstandigheid die werd gevraagd in de hogere klassen brak me langzaam op; ik kon het gewoon niet meer overzien en daardoor verloor ik steeds meer de aansluiting met de rest, waardoor het ook steeds moeilijker werd om überhaupt op school te zijn, want dan voelde ik me alleen nog maar meer eenzaam. Het was natuurlijk niet zo gek dat het allemaal moeizaam ging, gezien de omstandigheden, maar het was niet alleen het depressief zijn wat mij dwarszat, ontdekte Heleen. Toen ze me vertelde over autisme had ik er amper ooit wat van gehoord, laat staan dat ik had gedacht dat dat iets met mij te maken zou kunnen hebben, maar ik herinner me nog goed het gevoel van herkenning en opluchting toen we het bespraken. In mijn beleving had ik er niet een probleem bij, maar werd iets wat ik altijd met me had gedragen, het vage bewustzijn anders te zijn, erkend, wat heel fijn was. Alles wat ik moeilijk vond mocht ik van mezelf moeilijk vinden vanaf dat moment, en Heleen hielp me om die moeijke dingen behapbaar te maken. Zo heb ik het nog een tijd uitgehouden op school, maar op een gegeven moment werd het me echt te veel en haakte ik af. Toen kwam ik hele dagen thuis te zitten en dat was niet goed voor me; een paar jaar sukkelde ik maar wat aan, een opname hier, een opname daar, telkens sleurde Heleen me erdoor heen, totdat ik via een lange weg een woonplek vond bij de instelling waar ik nu nog verblijf. Vanaf dat punt ging het gauw veel beter en nu kan ik terugkijken op deze dingen met een gevoel van vrede met mezelf, en het besef hoeveel ik heb geleerd tussen toen en nu.  Soms erger ik me nog wel eens aan mijn autisme, maar niet meer dan eenieder zich wel eens kan ergeren aan zichzelf, denk ik zo. Het gaat erom dat je jezelf kent, bewustzijn, en dat je manieren ontwikkelt om daar mee om te gaan, en dat is vooral wat ik heb geleerd van Heleen. Ervaringsverhaal van Maya Ik ben Maya, 52 jaar en ik heb sinds september 2007 de diagnose Klassiek autisme, hoog functionerend. Sinds augustus 2013 is Heleen mijn auticoach. Zij helpt mij o.a. met het doen van telefoongesprekken naar instanties, de week doorspreken zodat ik de gebeurtenissen die niet goed gegaan zijn van me af kan praten. Tevens legt Heleen mij vaak uit waarom dingen mis gaan zodat ik een beter inzicht krijg waar ik de fout inga. Op deze manier blijf ik niet zo lang in mijn boosheid zitten. Al vrij snel nadat Heleen bij mij begonnen was als auticoach, ging ik verhuizen en ze heeft mij daar uitstekend bij geholpen. Sinds ik in een andere woonplaats woon, zijn we samen op zoek gegaan naar een goede huishoudelijke hulp en het vinden van een vrijetijdsbesteding. Door haar hulp wordt bij mij veel stress weg genomen.